19 november, dag 12

Gefeliciteerd, het is vandaag Wereld Toilet Dag. 
Ik moest erom lachen, maar zeker hier in Bangladesh is het hier voor vrouwen slecht toeven op de toiletten, als ze er een kunnen vinden.

Vandaag is dan echt mijn laatste dag. We hebben gisteren het project inhoudelijk afgesloten, vandaag rest nog het afwerken van de aanbevelingen voor het team. Veel verbetervoorstellen uitgewerkt: Taak-functieomschrijvingen, hygiëne en huishoudelijke taken, het voorstel voor een marketingplan, Excel template voor de patiëntenadministratie opgesteld, aangeven wat er allemaal in het businessplan moet komen en last-but-not-least: de missie, visie en strategie uitgewerkt. Nu nog alles in zijn raad van toezicht bespreken, en dan gaan we voorlopig wekelijks de stappen doornemen, ik hou nog een tijd de vinger aan de pols.
Alle opdrachten zijn SMART geformuleerd natuurlijk, anders kun je de cyclus niet netjes volgen.
Dus al met al zijn we allemaal tevreden met deze missie.
Ik ga straks vertrekken, morgenvroeg rond 6 uur terugvliegen via Instanbul naar huis.

Bedankt voor het volgen van mijn blog, voor mij was het fijn om zo alles te verwerken en tegelijk zie ik terug wat ik allemaal heb gedaan. Hopelijk heb ik jullie een kijkje in mijn twee weken kunnen geven.

Gisteren heb ik beloofd uit te leggen wat তিন টুকরা? betekent., Het betekent 
Tina ṭukarā en dat betekent weer three pieces. Dat houdt in 3 stuks kleding: een jurk, een broek en een shawl. Traditioneel gedragen hier door veel vrouwen, meestal met de shawl over hun hoofd als ze naar buiten gaan.
Dus... voila en bye-bye Mawna friends!

18 november dag 11

Oeps, mijn tijd is bijna op. Dit is de eerste keer van alle missies dat het van mij nog wel een weekje mocht duren. Dat komt toch doordat dit centrum zo'n beetje mijn thuis is geworden en ondanks het gebrek aan privacy ervaar ik dan niet zo. De hele dag mijn "familie" om me heen, waar ik veel plezier mee kan maken, gekke plaagstootjes kan geven, daar genieten ze zelf ook van en dat doen ze natuurlijk terug. Maar ook ernstige gesprekken voor zover we elkaar verstaan. Gelukkig hebben we Google Translate die ook Bengaals kan, dat scheelt. Opvallend is ook dat het leeftijdsverschil geen afstand geeft, ze dollen net zo goed met mij, waarschijnlijk omdat ze mij niet als 70-jarige zien. Mensen van 50 zien er hier een stuk ouder uit, maar het leven is hier dan ook veel harder. 
Dus we dansen 's avonds, kijken soaps waar ik niet veel van snap en van die Bollywood-achtige slijmfilms. Ik werk dan ondertussen aan mijn taken, maak mijn blog of probeer te lezen.

10 dagen geleden zag ik deze soap voor het eerst, toen lag ze bewusteloos in bed, maar nu draagt ze nog steeds dit verband, slaat nergens op. Slechte acteurs, erg overdreven allemaal en ze schreeuwen veel. Een soort GTST in het kwadraat in negatieve zin

Vanmorgen, na het spreekuur, was mijn teampresentatie. Alle verbeterpunten met hen doorgenomen, dr. Arun vertaalde alles, en er ontstond een geanimeerde discussie over enkele voorstellen. Natuurlijk kwam daarna het ritueel van afscheidskadootjes, over en weer. Ik kreeg van het team nog een koperen nationaal kado: een boot. Minder mooi dan de riksja, en ik ben bang dat beiden straks met koperpoets gepoetst moeten worden, maar wel een mooie herinnering.

Ontspannen na de presentatie

Blij met de afscheidskadootjes

Het koperen bootje

Lunch van Halima met de 2 dokters, laatste keer overleg

Daarna geprobeerd om nog wat kadootjes voor de thuisblijvers te vinden, maar behalve voor de kleinkinderen en dochters is hier echt niks te vinden, alleen maar veel plastic gebruiksvoorwerpen. Er komt hier geen toerist de streek bezoeken, dus ze hebben ook geen traditionele Bengaalse presentjes.
Maar wat me wel gelukt is: een তিন টুকরা. te kopen. Wat dat is, zal ik morgen verklappen.
Vanavond nog dansen, thee drinken en dan gaan er weer 4 engelen plat hier in de kliniek. Ze willen het liefst allemaal hier blijven slapen, de vrouwen dan. 
Morgenvroeg inpakken en dan mogen de mannen met mij op stap om me naar het airport hotel te brengen en moeten de vrouwen achterblijven. Eerlijk verdelen die Helma.... je zou er nog verwaand van worden.
Werd bijna van mijn sokken gereden door deze bus, de chauffeur stopte en vroeg verontschuldigend of ik mee wou rijden. Nou, geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.

17 november dag 10

Vandaag was het ongelooflijk druk, de laatste kans voor patiënten om mij nog te zien of te spreken. Sommigen willen dat ik bij het consult ben, of vragen me of ik in hun boekje wil lezen en of ik het eens ben met de behandeling.Ik snap daar natuurlijk niks van, want juist deze mensen spreken geen Engels. Dus ik doe heel interessant om ze niet teleur te stellen en zeg dan dat de dokter het prima heeft gedaan. Gerustgesteld verlaten ze dan de spreekkamer.

 

Deze dag was er nauwelijks tijd voor andere zaken als de drukte afhandelen, gelukkig blijkt na afloop dat deze dag best een goede opbrengst was. Alle geld is geteld, netjes in een kluisje gelegd en dat wordt morgen naar de bank gebracht.
De tijd vliegt om, morgen alle aanbevelingen doorspreken en dan in de middag, als er hopelijk niet teveel patiënten komen, ook bespreken met het team.
Daarna wordt het onvermijdelijke afscheid met kadootjes over en weer, en zondag nog de laatste follow-up vaststellen. In de loop van de middag naar Hotel Richmond in Dhaka, want de volgende dag vlieg ik al om 6 uur.
Vandaag is er aflossing van de engelenwacht: Halima mag thuis bij haar gezin gaan slapen, en daarvoor in de plaats maar liefst 3 nieuwe engelen: Munny, labmedewerker, Siruna, marketing-officer met haar dochter Sochi en natuurlijk Sweety. Volgens mij gaan we een feestje bouwen!
Waar ze allemaal gaan slapen is mij een raadsel, maar ik duik straks lekker mijn eigen bed hier in!

16 november dag 9

Vandaag eigenlijk niet zoveel te melden, want ik heb de hele dag aan allerlei verbeterprojecten gewerkt en veel achter de compu gezeten. Bovendien regende het pijpenstelen. En dan is het supergevaarlijk buiten, je glibbert over de natte klei op de straten.
Dus gewoon wat plaatjes die ik anders niet verstuur.

Iedere dag verse vis, hier zit weinig graat in dus makkelijk te eten.

Deze groente heet Growd, het blad smaakt wat als spinazie, alleen steviger, en de stengels smaken naar boontjes. Gezond en lekker!

Alles wordt hier met alleen de rechterhand gegeten, de rijst wordt met de curry en groenten vermengd en lekker naar binnen gesmikkeld. Ik heb het geprobeerd, maar bij bij valt alles uit mijn vingers.
De linkerhand is onrein, die wordt gebruikt voor toiletgebruik. Ze gebruiken geen wc-papier maar een soort theepotje waar ze met water (en dus hun linkerhand) hun onderlijf mee schoonmaken.
Een onsmakelijke gewoonte is, vooral na het eten, om bij het wassen van hun handen, hun keel/neus leeg te schrapen. Gatver wat een smerig geluid, en dat mag iedereen ook nog eens horen. Ook boeren en smakken hoort bij het eten.

De capaciteit van het stroomnet is in Bangladesh een groot probleem. Om de haverklap valt de stroom uit, dus ook het internet. Soms een hele dag lang en dan wordt er door de overheid op een generator overgeschakeld. Maar ook dan geen internet. En dat kan gerust uren duren.

Er wordt van alles vervoerd, dit heet een bhan, een riksja maar dan voor transport

En wat dacht je van deze schoolfiets? Er kunnen zeker 10 kinderen in zitten. Het is voor de kleinsten, ze worden thuis opgehaald en weer afgezet.

En dit zie je steeds meer, een motor riksja. Dat scheelt een hoop energie voor de mensen. Dit is wel een hele luxe, net nieuw denk ik

Want vermoeiend, dat is het! Vandaar deze slapende riksja-driver. Je ziet de mannen zwoegen. Wel vreemd, er zit maar één versnelling op, en vanuit stilstand komen ze soms nauwelijks op snelheid. 

En dan die mooie mensen. Allemaal in kleurrijke kleding, de vrouwen dan. De mannen hebben meestal westerse kleding aan, maar ook zij hebben soms prachtige gewaden.

Mijn engelbewaarders, links Sweety of Swety, rechts Hamila. Iedere nacht slapen ze samen in een bed hier in het kantoor. . Dat zijn ze thuis ook gewend, bijna niemand slaapt alleen. Natuurlijk wel mannen en vrouwen gescheiden, behalve getrouwde stellen. En ook kinderen slapen lang bij hun ouders.

15 november dag 8

Eerst even iets rechtzetten. Ik was in de veronderstelling dat het 28 november Wordl Diabetic Day was, maar het bleek 14 november te zijn. Ik werd misleid door de Bengalese schrijfwijze. Ik vroeg aan de staf, toen de poster werd opgehangen, of het 28 november was: ja, werd instemmend geknikt, twenty eight of november. Maar nou is dat zowiezo een probleem, als ik wat vraag, herhalen ze mijn vraag, bv. do you like fish, en zeggen, yes, like fish, terwijl ze misschien helemaal niet van vis houden. Maar goed, ik had zelf ook beter even kunnen opzoeken of het wel klopte. Dus géén feestje over 14 dagen, maar doorschuiven naar volgend jaar.
Dat herinnert me aan het fenomeen uitspraak. Het is soms heel moeilijk om met de mensen hier te communiceren. Slechts weinigen hier spreken Engels. En als ze het wel doen, dan is de uitspraak vreselijk. To sars is to search, a billage is a village, bisibal is visual, een lak is een lake, afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik er echt niet meer uit kom vraag ik of ze het willen opschrijven, dan komt het aha-gevoel al wel snel. 

Goed, wat verder vandaag (na een ochtend hard werken aan een marketing-plan)... de dag waar iedereen naar uitkeek: een teamuitje naar het Safaripark hier in het district Gazipur. Iedereen had nieuwe kleren gekocht of in elk geval zijn beste aangetrokken, dames flink opgemaakt en mannen vol after shave!

Eerst iedereen lunchen met een Bengaals gerecht van het restaurant waar ze ook afhaalmaaltijden verkopen, en aangezien die ook vis verkopen noemen ze het daar Pinguïn.
Daarna met z'n twaalven in een busje, een 20 minuten durende dollemansrit naar het Bangabandhu Sheikh Mujib Safari Park.

Onderweg lekker gedold, ik heb een potje met vet op de tafel gezet en "we zijn er bijna" gezongen, tot groot plezier van iedereen. Echt een soort schoolreisje, en dat op je 70ste. Ik merk dat ze erg genieten van gekkigheid, plagerijen en grapjes, dus dat maakt het wel zo gezellig.
En ik moet zeggen, het was erg mooi daar, prachtige natuur en alle dieren een zee van ruimte. Goed te vergelijken met Safaripark de Beekse Bergen, ook een bus waarin je rond werd gereden. Maar ik heb ze maar niet verteld dat ik daar jarenlang iedere maand te vinden was met de kleinkinderen. Dat zou de pret maar bederven en ik kan heel goed net doen of het voor mij een eerste keer is!

 Het was vandaag ook de eerste keer dat het regende, jammer, maar tegelijk wel fijn dat het niet zo warm was.
Het is een goed team, dat merk je ook op zo'n middag, ze zijn zorgzaam voor elkaar maar ook kritisch als het moet.  Na een uur of twee hadden we het wel gezien en ging dezelfde horror-rit weer terug. Je moet gewoon niet kijken wat er gebeurt want je krijgt een hartwip iedere keer. 

Zoals altijd bleef iedereen nog even hangen. (normaal zijn ze tot 8 uur open). Dan gaat de deur dicht en zit ik met mijn 2 engelbewaarders lekker in ons bunkertje. Ik ga aan het werk, zij amuseren zich met niks.
Dus nadat ik aan mijn PUM report heb gewerkt snel nog even de blog schrijven en dan over een uurtje naar bed. Truste!

p.s. als het lukt nog een video met het afsluit-ritueel

14 november dag 7

We schieten aardig op met onze plannen: vandaag was, zoals zij het noemen, marketing het onderwerp. (in onze termen reclame maken of PR)

Dat houdt voor hen in: zo nu en dan wat flyers ronddelen. Maar die bestaan vooral uit enorme lappen tekst, een hele A4 vol.

Mijn voorstel om een andere vorm te kiezen voor flyers, bv een A6 en dan met foto's of andere afbeeldingen te werken, kreeg gelukkig bijval. Daar gaan we aan werken vandaag. Iets anders is dat ik merkte dat mijn aanwezigheid als een magneet werkt op nieuwe bezoekers, en daarom stelde ik voor om zelf mee te gaan en nieuwe potentiële klanten op te zoeken.

Banken, scholen, maar ook gewoon winkels zijn erg belangrijk vanwege hun contacten met de lokale bevolking. Als zij weten van het bestaan van deze laagdrempelige organisatie kunnen ze mensen daar naartoe verwijzen. We zijn gestart bij een aantal banken, die zeer geïnteresseerd waren in het werk van de PUM, waardoor ik hen ook kon doorgeven dat ze altijd onze local rep. kunnen bellen als een ondernemer van de PUM gebruik zou willen maken voor advies en ondersteuning, van welke branche dan ook. Uiteraard reclame voor het goede werk van de Mawna Diabetic Centre gemaakt, maar velen bleken het toch wel te kennen. En ook bijzonder: hoeveel mensen óf zelf diabeet zijn, ofwel familie hebben met diabetes.

Ik merk wel dat het team waar ik mee op pad ging, het moeilijk vindt om mensen aan te spreken. Dus geef ik het goede voorbeeld en loop ik gewoon naar binnen, geef de brief, zet mijn vriendelijkste gezicht op en laat hen dan vertellen hoezo de Mawna kliniek belangrijk is en hoort zeg het voort. Na enige tijd begonnen ze het leuk te vinden en waren we zó door onze voorraad heen.

Na de lunch (Halima's Bengalees Food,mmm ) gingen we z'n vijven naar een dorpje waar het hoofd van de school ons had uitgenodigd. 

Gezellig met de riksja, na 15 minuten waren we er. Verbluffend hoe snel de rust dan weerkeert als je maar uit het straatgewoel bent.

onze riksja

Je mag trouwens blij zijn dat je niet met de bus hoeft, er is er geen enkele zonder butsen, scheuren en gaten.

Weer heel aandoenlijk te merken hoe iedereen blij is met de aandacht die aan hen wordt besteed, ik voel me soms echt bezwaard hoeveel ze uit de kast halen om je welkom te heten: koffie, thee, fruit, koekjes, overal wordt je uitgenodigd te gaan zitten. En iedereen komt zich voorstellen. Het dorpje telt ongeveer 500 inwoners, en ook daaronder een aantal diabetici. Natuurlijk, voor zover ze dat nog niet deden, nodigden we hen uit om naar het centrum te komen. 

trots laat de vader van de schoolmeester zijn huis zien

schooltje met 4 klasjes zonder licht

Verder blijkt 28 november Word Diabetic Day te zijn. Ik heb voorgesteld dit als promotie van het centrum te gebruiken door een actie op touw zetten: iedereen mag komen, men kan zich gratis laten testen, we zetten suikervrije kauwgum en suikervrije snoepjes op de desk, we leggen voorlichtingsboekjes neer en draaien voorlichtingsfilmpjes van het Nationale Diabetesfonds BADAS, we hangen slingers op en laten onder aan de trap, buiten, muziek horen: Happy Diabetic Day.

Ik heb een briefje opgesteld en alle vertegenwoordigers die langskwamen gevraagd om een bijdrage, in welke vorm dan ook, te leveren. En dan wil niemand achterblijven als ze de concurrent op het briefje zien staan.

Nou nog een uitnodiging maken en flyeren: kat-in-het-bakkie. Zo simpel kan het eigenlijk zijn.

Swety aan het werk

Als promotie werd ik ook gebruikt als testmodel: bloedsuiker geprikt, gewicht en bloeddruk gemeten. Gelukkig was alles keurig netjes, zodat ik daarna als beloning een mooie henna-handversiering kreeg van Swety.

Bijna klaar,nou nog opdrogen

en dit is het resultaat

13 november dag 6

Beloofd: een foto van mijn maaltijd gisteren: friet met kip. Niet echt lekker, dat zie je. Slappe friet en droge kip. Maar het vult de maag zullen we maar zeggen.
Vandaag was het eten heel wat beter, Halima, de huishoudelijke hulp, kan heerlijk koken. Ze doet dat op de bovenste etage, waar een aantal piepkleine huisjes zijn die gezamenlijk de keuken op de gang gebruiken. Het is er pikdonker, deze foto is met flits gemaakt, maar ondanks dat tover ze de heerlijkste gerechten op tafel. Echt Bengalees eten, gesmoorde groenten, Dal (een curry van linzen) en kip. Komkommer en tomaten erbij, dat is tenminste ook nog gezond.

Maar ik begin natuurlijk helemaal verkeerd, eerst opgestaan (6.45), wassen, ontbijten en om 7.30 op stap met "mijn" mannen. Dit keer een kwartier lopen naar de school van Dipika, de vrouw van Topon Roy, de apothekersassistent en een van mijn mannen. Het is een lagere school, midden in de arme woonwijk. Uiteraard was mijn komst aangekondigd, dus de hele meute ouders, kinderen, leerkrachten en oppasmoeders (gards) stond mij op te wachten.
Zoals overal eerst de uitgebreide fotosessie, zo'n 15 smartphones moeten worden gevuld met mijn persoontje. Eerst met de hele groep leerkrachten, dan wil ook nog eens iedereen apart of een selfie.

Maar dan komt het leukste: de klassen af. Zo'n lekkere schatjes, vanaf 4-12 jaar zitten ze hier, in de ochtend de kleinsten van 8-13 uur, in de middag de grotere van 15-20. Best lang, maar de kinderen gaan hier heel laat slapen, vaak pas na 22.00 uur. Dat komt omdat ze ook laat eten omdat hun ouders, meestal papa, pas laat van het werk thuiskomt.

Het is maar een arme school, donkere klassen met oude spullen. Maar de zon schijnt figuurlijk meteen als je binnenkomt en dat kleine grut opstaat en zegt: "goodmorning m'am" Veel meer kunnen ze nog niet, want ze krijgen pas later Engelse les.
In de klas van Dipika heb ik, tot grote hilariteit, meegedaan met een opdreun-lesje Bengalees, en uiteraard bracht ik er niets van terecht. 
Na afloop werden we bij het hoofd van de school uitgenodigd om wat fruit te eten en zijn jongste kleinkind van 4 dagen te bewonderen. Altijd een wonder natuurlijk en vertederend. In de tussentijd werd er een
stoffig harmonium tevoorschijn gehaald waar weer een andere dochter een echt

Bengalees lied ten gehore bracht, en daarna nog een en nog een en als we niet naar ons centrum terugmoesten, dan zong ze nu nog. Mooi die totaal andere klank , ik dacht dat het een heptatonische toonladder was, maar misschien weten mijn dirigenten Peter en Anthony dat beter.

Afijn, veel te laat terug in het centrum, waar dr. Arun al begonnen was met zijn spreekuur. Af en toe zit ik daar een tijdje bij, omdat ik aangekondigd sta op de poster en mensen daarom ook deze weken speciaal naar de kliniek komen. Op dit moment ben ik dus hun beste PR-machine. Zelfs allerlei plaatselijke hotemetoten komen zich zomaar laten testen om die vreemde witte dame in levende lijve te zien. Uiteraard hebben ze uitstekende bloedsuikerwaarden, maar ze kunnen weer doorvertellen dat het een goed centrum is.
De rest van de dag tussendoor toch vooral besteed aan het verdere werk: businessplan, werkverbeteringen, pr-marketing, zoeken van nieuwe bronnen.

En ondertussen veel plezier met personeel, patiënten en vertegenwoordigers, die zich nog steeds in grote getale melden. Prima, zolang ze gratis monsters meenemen laat ik het me maar aanleunen.
En nu het geleerde in praktijk brengen: relax!

12 november dag 5

Een heerlijk begin van de ochtend: met de riksja en mijn twee mannen Rupan (manager) en Topon Roy (apotheek-ass.) naar het platteland. Eerst een hobbelrit een eind verder Mawna Road af, tot we gelukkig afsloegen en langs rijstvelden reden, bananenbomen, kwinkelerende vogels, koeien die losliepen, kortom, een verademing bij de stad vergeleken. Maar dat is bij ons natuurlijk ook zo! Helaas heb ik weinig foto's en film kunnen maken, want je wordt totaal door elkaar geschud en moet je goed vasthouden.

 

 

Pas na anderhalf uur thuisgekomen, maar eigenlijk geen probleem, want er waren maar 2 patiënten. Wat een verschil met vrijdag en zaterdag! Totaal tot nu toe slechts 6 patiënten. Dat is een van de problemen, de piektijden, eens kijken wat daaraan verbeterd kan worden.
Vandaag de hele dag verder gewerkt aan een voorstel ter verbetering van de werkzaamheden wat betreft efficiency, hygiëne en discipline. Mijn westerse bril natuurlijk afgezet, want het gaat er hier echt heel anders aan toe, net zoals ik eerder zag hier in Bangladesh, in Niger en Sumatra en vele andere ontwikkelingsgebieden. Dus voorzichtig met oordelen zeg ik steeds tegen mezelf. Maar er blijft genoeg over om met een wat zachte hand te veranderen.

 

Vandaag geprobeerd om mijn vrienden hier de Nederlandse eetgewoonten toe te lichten, want ze blijven zich grote zorgen maken. Fijn dat er Google is waar je het ontbijt, de lunch en avondmaaltijd op kunt laten zien. Bloemkool is hier trouwens volop te krijg, en hoe heet het? Inderdaad, bloemkool!
Een boterham met pindakaas leek hun niks, tot ik ze wat uit mijn bakje liet proeven. ik moest het snel weghalen want ze vonden het heerlijk.
Over eten gesproken, omdat het zondag is trakteer ik mezelf vanavond op French fried. Ben benieuwd hoe dat eruit ziet, je hoort het morgen.

Vanmiddag nog een wandeling gemaakt, we kwamen toevallig bij een "middelbare" school en werden daar hartelijk ontvangen. De kinderen gaan prachtig tegelijk staan  en zeggen

in koor: goodbye madam.
Natuurlijk stel ik me dan voor (in 5 klassen hetzelfde) en zeg ik dat ik uit Nederland kom en vraag of ze weten waar dat ligt. Nou nee dus. Zelfs het hoofd van de school wees Denemarken aan. Geeft niks, weer een leermoment voor hen erbij.
Ook hier weer lieve mensen, kopje thee, koekje, iedereen heeft tijd. Daar moet ik nog aan wennen, ik ben zo'n bezige bij, dat het me moeite kost om niks te doen. Dat is een leermoment voor mij van hier, zeker weten. Relax!
Niet teveel natuurlijk, want dat is hier wel een groot probleem, mensen zitten uren niks te doen. Wij zouden wat te lezen pakken of een puzzeltje doen, maar zij doen niks. Ja, de jongeren op hun smartphone, maar boven de 40 echt niks nada. En maar zitten. Voor een dubbeltje nemen ze ook liever een riksja dan dat ze gaan lopen. Als ze het kunnen betalen natuurlijk. Want veel mensen hier zijn niet rijker dan een riksjarijder. Je weet vast wel de problemen in de kledingindustrie en het wemelt hier van de textielwerkers die nog minder verdienen. Schrijnend.

11 november dag 4

Let op: zet het geluid zacht voor je deze video opent! Want er komt een bak herrie uit.. Ik hoop tenminste dat het lukt om hem te openen.
Dit is het normale straatbeeld- en geluid. Oogverblindend en oorverdovend. Ik hoop dat je een indruk krijgt van de gekte hier en waarom de economie niet echt verbeterd. Zolang de infrastructuur zo is komt er niks van terecht. Mensen doen er gemiddeld 2 á 3 uur over om naar hun werk te komen. Je zou zeggen: bij ons is er ook vaak file, maar hier gaat het maar om 10 of 20 km. Er gebeuren ook heel veel ernstige en dodelijke ongelukken, want er wordt ongelooflijk hard gereden zonder dat er enige regel bestaat. Wie het hardst toetert en niet bang is voor een deuk wint het van de rest.

Zo startte ook mijn dag, een wandeling waarbij we met gevaar voor eigen leven hiertussen moesten oversteken. 
Overal mensen die op straat ontbijten en hun waar uitstallen. Maar vooral valt de enorme troep op. Natuurlijk zijn de wegen vaak niet bestraat en bestaan vooral uit zand en modder, maar toch... iedereen gooit alles maar op de grond.

Terug op het centrum komen om 8 uur de eerste patiënten binnendruppelen, ondertussen begon ik met mijn SWOT-analyse op te stellen om met dr. Arun te bespreken om zijn businessplan te kunnen opstellen. Voor de liefhebbers: SWOT is een afkorting voor een methode om een sterkte-zwakte-analyse te maken.

Tegen 10 uur kwam Arun met zijn vrouw en twee kinderen, plus schoonvader. Zijn vrouw en schoonvader zitten in zijn bestuur. In Bangladesh blijkt het heel normaal te zijn dat je hele familie erin zit of op zijn minst lid is. Je kunt daar natuurlijk je vraagtekens bij zetten, maar het is blijkbaar 's lands wijs en eer en je moet altijd voorzichtig zijn om dit te veroordelen.

Natuurlijk weer de gebruikelijk staatsieportretten, dat hoort er nu eenmaal bij. En dan niet één, maar iedereen heeft een telefoon en wil ook daarop de foto's hebben.  

 

Uitwisselen van kadootjes is ook zo'n onvermijdelijke actie. Ik koop altijd kleine  attenties, speelgoed en kantoor-hebbedingetjes bij de Hema, en bij Xenos hebben ze een schort en theedoeken met delsftsblauwe afbeeldingen. Dat blijkt een topper te zijn.
Je ziet dat de kinderen direct begonnen met kleuren, ik had ook een bellenblaas meegenomen en zo waren ze wel een tijdje zoet.

Ik kreeg een prachtige mini-riksja van de familie, dit keer echt een kado waar ik blij mee ben. Want meestal zijn het spullen waar je niks mee kunt. 
Rond 15.00 uur begonnen we pas met de lunch, alweer rijst natuurlijk, mar dit keer met viscurry en een groentestoof, heerlijk. Als ik dan uitleg dat dit mijn diner is, snappen ze er niks van. Dan moet je toch honger hebben? Ik wil dan ook niets bestellen voor het avondeten, want vanavond maak ik zelf soep en eet heerlijk een cracker met kaas en pindakaas en ontbijtkoek toe. En fruit, want dat krijg ik wel iedere dag voor tussendoor. Niks te klagen dus, ik heb het prima naar mijn zin!