18 november dag 11

Oeps, mijn tijd is bijna op. Dit is de eerste keer van alle missies dat het van mij nog wel een weekje mocht duren. Dat komt toch doordat dit centrum zo'n beetje mijn thuis is geworden en ondanks het gebrek aan privacy ervaar ik dan niet zo. De hele dag mijn "familie" om me heen, waar ik veel plezier mee kan maken, gekke plaagstootjes kan geven, daar genieten ze zelf ook van en dat doen ze natuurlijk terug. Maar ook ernstige gesprekken voor zover we elkaar verstaan. Gelukkig hebben we Google Translate die ook Bengaals kan, dat scheelt. Opvallend is ook dat het leeftijdsverschil geen afstand geeft, ze dollen net zo goed met mij, waarschijnlijk omdat ze mij niet als 70-jarige zien. Mensen van 50 zien er hier een stuk ouder uit, maar het leven is hier dan ook veel harder. 
Dus we dansen 's avonds, kijken soaps waar ik niet veel van snap en van die Bollywood-achtige slijmfilms. Ik werk dan ondertussen aan mijn taken, maak mijn blog of probeer te lezen.

10 dagen geleden zag ik deze soap voor het eerst, toen lag ze bewusteloos in bed, maar nu draagt ze nog steeds dit verband, slaat nergens op. Slechte acteurs, erg overdreven allemaal en ze schreeuwen veel. Een soort GTST in het kwadraat in negatieve zin

Vanmorgen, na het spreekuur, was mijn teampresentatie. Alle verbeterpunten met hen doorgenomen, dr. Arun vertaalde alles, en er ontstond een geanimeerde discussie over enkele voorstellen. Natuurlijk kwam daarna het ritueel van afscheidskadootjes, over en weer. Ik kreeg van het team nog een koperen nationaal kado: een boot. Minder mooi dan de riksja, en ik ben bang dat beiden straks met koperpoets gepoetst moeten worden, maar wel een mooie herinnering.

Ontspannen na de presentatie

Blij met de afscheidskadootjes

Het koperen bootje

Lunch van Halima met de 2 dokters, laatste keer overleg

Daarna geprobeerd om nog wat kadootjes voor de thuisblijvers te vinden, maar behalve voor de kleinkinderen en dochters is hier echt niks te vinden, alleen maar veel plastic gebruiksvoorwerpen. Er komt hier geen toerist de streek bezoeken, dus ze hebben ook geen traditionele Bengaalse presentjes.
Maar wat me wel gelukt is: een তিন টুকরা. te kopen. Wat dat is, zal ik morgen verklappen.
Vanavond nog dansen, thee drinken en dan gaan er weer 4 engelen plat hier in de kliniek. Ze willen het liefst allemaal hier blijven slapen, de vrouwen dan. 
Morgenvroeg inpakken en dan mogen de mannen met mij op stap om me naar het airport hotel te brengen en moeten de vrouwen achterblijven. Eerlijk verdelen die Helma.... je zou er nog verwaand van worden.
Werd bijna van mijn sokken gereden door deze bus, de chauffeur stopte en vroeg verontschuldigend of ik mee wou rijden. Nou, geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.