9 november- dag 2

Ondanks het harde bed als een roos geslapen na de vermoeiende eerste dag: 10 uur aan een stuk. Gek alleen dat je niet lekker kunt douchen, ben benieuwd hoe ik na twee weken kattenwasjes erbij zal lopen.

Na alle rijst van gisteren was ik maar wat blij met mijn ontbijt met eigen crackers, kaas en thee. 

Deze dag heb ik vooral meegekeken naar de werkwijze en organisatie: de binnenkomst van patiënten, het lichamelijk onderzoek, de bloedafname, hoe laboratoriumtesten worden uitgevoerd, en uiteindelijk op consult bij de dokters, iedereen vond het prachtig dat ik met ze meeliep, geen enkele gêne hier, volgens mij bestaat privacy hier niet of nauwelijks.

Tot zover lijkt het mij allemaal redelijk 

goed in elkaar te zitten. Men is erg lief voor de patiënten, en als de rekening iets te hoog uitvalt, dan doet dr. Arun er gerust nog wat af. En het kost al bijna niks hier. Een bloedtest voor glucose kost een euro, en voor urine 2. Maar daar staat natuurlijk het inkomen tegenover: volgens de VN Universele Verklaring van de Mens zou een leefbaar loon €96 per maand moeten zijn. Hier in dit gebied is €75 al heel wat. Eén euro is ongeveer 100 BDT, ofwel 100 Taka.

De helft van het personeel is Hindoe, de rest moslim. Je ziet hier redelijk veel vrouwen met Kibab. Vreselijk met dit vochtige weer, tot en met handschoenen toe totaal zwart.

Goed, back to business. En dat is het probleem. De Mawna Diabetic Association (MDA) is redelijk spontaan ontstaan, 2 jaar geleden. Het is een wens en de gedrevenheid van dr. Arun om goedkope zorg aan diabetici op te zetten. Deze regio, Gazipur, is bekend, zeg maar berucht om zijn enorme hoeveelheid textielfabrieken. Hier gebeurde vorig jaar nog een ernstig incident, bij een brand kwamen 21 mensen om het leven. (bij Raza Plaza in 2013 kwamen bijna 1200 mensen om). Alle mensen leven hier ver onder het leefbaar loon en kunnen dus nauwelijks gezondheidszorg betalen.
Inmiddels weten veel mensen de weg naar het centrum MDA te vinden, het ligt voor vele op loopafstand en het loopt behoorlijk goed. Maar dr. Arun weet niet hoe nu verder.
Wat blijkt, er is geen missie, geen visie, niet duidelijk is welke doelen worden gesteld, waar wil hij naartoe, en er is geen businessplan. Ook de financiële situatie is niet rooskleurig: er gaat evenveel uit als erin komt. Hij stopt er privé ook geld in, want het is zijn grote wens dat hij zo het werk kan voortzetten.

Dat is waar hij me feitelijk voor vraagt. Hoe kan hij zorgen dat hij een gezond bedrijf kan opzetten zonder commercieel te worden of afhankelijk van overheid of farmaceutische industrie. Waar moet het geld vandaan komen, hoe kan hij zijn personeel beter betalen dan nu. 
Oeps, dat is iets anders dan mijn core-business. Ik moet dus andere bronnen gaan aanboren die voor mij ook geen dagelijkse kost zijn. Gelukkig heeft de PUM goede documentatie hierover en ik kan natuurlijk altijd mailen en bellen.
Maar eerst zelf nadenken.

Daarom maar eens even een frisse neus halen, dat wil zeggen even naar buiten, want fris is het allerminst, 31 graden en flinke smog. Maar de benen strekken en de omgeving zien helpt om het hoofd even leeg te maken. 
Ik wordt vergezeld door dr Arun en 2 managers, en al gauw wordt het zwaan-kleef-aan. Allerlei buurmannen met winkeltjes lokt me binnen en wil ook mee op stap om hun buurt te laten zien. Ook even naar de plaatselijke politieman die voor mijn bewaking zorgt, wat dat dan ook mag wezen.

Van deze buurman moest ik persé een kadootje
aannenen, een roze dagboekje met eveneens roze pen.
Goed voor Veerle dacht ik, want weigeren kan echt niet.
En natuurlijk moet er een foto komen.

Mooie verse groenten.aan de overkant

Bijna omver gefietst door deze mooi riksja

Bij terugkomst was er lunch, dit keer Thaise soep, heerlijk maar veel te veel. Lekker tukkie gedaan en daarna discussie vervolgen en werkplan bespreken.

Morgen wacht ons de drukste dag, dan houdt dr. Arun zelf spreekuur. Zijn faam is blijkbaar groot want alle personeel wordt opgetrommeld en ook een andere dokter is aanwezig.Ik wordt geacht bij de consulten te zijn: patiënten willen mij ontmoeten en met me praten(?). Dus die dag kan ik niet veel doen.

Na het diner (noedels dit keer) nog gezongen en gedanst met de zes jongelui die achterbleven. Zij lieten hun dansen zien en ik de klompendans. Beide dansen samen uitgeprobeerd tot groot plezier van de buren die ook allemaal op bezoek kwamen toen ze de muziek hoorden.

Zo zie je, al versta je elkaar niet, muziek verstaat iedereen en het verbroedert.

Met deze wijze woorden sluit ik voor vandaag. Bijna 21 uur hier. Tijd voor een glaasje port.