13 november dag 6

Beloofd: een foto van mijn maaltijd gisteren: friet met kip. Niet echt lekker, dat zie je. Slappe friet en droge kip. Maar het vult de maag zullen we maar zeggen.
Vandaag was het eten heel wat beter, Halima, de huishoudelijke hulp, kan heerlijk koken. Ze doet dat op de bovenste etage, waar een aantal piepkleine huisjes zijn die gezamenlijk de keuken op de gang gebruiken. Het is er pikdonker, deze foto is met flits gemaakt, maar ondanks dat tover ze de heerlijkste gerechten op tafel. Echt Bengalees eten, gesmoorde groenten, Dal (een curry van linzen) en kip. Komkommer en tomaten erbij, dat is tenminste ook nog gezond.

Maar ik begin natuurlijk helemaal verkeerd, eerst opgestaan (6.45), wassen, ontbijten en om 7.30 op stap met "mijn" mannen. Dit keer een kwartier lopen naar de school van Dipika, de vrouw van Topon Roy, de apothekersassistent en een van mijn mannen. Het is een lagere school, midden in de arme woonwijk. Uiteraard was mijn komst aangekondigd, dus de hele meute ouders, kinderen, leerkrachten en oppasmoeders (gards) stond mij op te wachten.
Zoals overal eerst de uitgebreide fotosessie, zo'n 15 smartphones moeten worden gevuld met mijn persoontje. Eerst met de hele groep leerkrachten, dan wil ook nog eens iedereen apart of een selfie.

Maar dan komt het leukste: de klassen af. Zo'n lekkere schatjes, vanaf 4-12 jaar zitten ze hier, in de ochtend de kleinsten van 8-13 uur, in de middag de grotere van 15-20. Best lang, maar de kinderen gaan hier heel laat slapen, vaak pas na 22.00 uur. Dat komt omdat ze ook laat eten omdat hun ouders, meestal papa, pas laat van het werk thuiskomt.

Het is maar een arme school, donkere klassen met oude spullen. Maar de zon schijnt figuurlijk meteen als je binnenkomt en dat kleine grut opstaat en zegt: "goodmorning m'am" Veel meer kunnen ze nog niet, want ze krijgen pas later Engelse les.
In de klas van Dipika heb ik, tot grote hilariteit, meegedaan met een opdreun-lesje Bengalees, en uiteraard bracht ik er niets van terecht. 
Na afloop werden we bij het hoofd van de school uitgenodigd om wat fruit te eten en zijn jongste kleinkind van 4 dagen te bewonderen. Altijd een wonder natuurlijk en vertederend. In de tussentijd werd er een
stoffig harmonium tevoorschijn gehaald waar weer een andere dochter een echt

Bengalees lied ten gehore bracht, en daarna nog een en nog een en als we niet naar ons centrum terugmoesten, dan zong ze nu nog. Mooi die totaal andere klank , ik dacht dat het een heptatonische toonladder was, maar misschien weten mijn dirigenten Peter en Anthony dat beter.

Afijn, veel te laat terug in het centrum, waar dr. Arun al begonnen was met zijn spreekuur. Af en toe zit ik daar een tijdje bij, omdat ik aangekondigd sta op de poster en mensen daarom ook deze weken speciaal naar de kliniek komen. Op dit moment ben ik dus hun beste PR-machine. Zelfs allerlei plaatselijke hotemetoten komen zich zomaar laten testen om die vreemde witte dame in levende lijve te zien. Uiteraard hebben ze uitstekende bloedsuikerwaarden, maar ze kunnen weer doorvertellen dat het een goed centrum is.
De rest van de dag tussendoor toch vooral besteed aan het verdere werk: businessplan, werkverbeteringen, pr-marketing, zoeken van nieuwe bronnen.

En ondertussen veel plezier met personeel, patiënten en vertegenwoordigers, die zich nog steeds in grote getale melden. Prima, zolang ze gratis monsters meenemen laat ik het me maar aanleunen.
En nu het geleerde in praktijk brengen: relax!