15 november dag 8

Eerst even iets rechtzetten. Ik was in de veronderstelling dat het 28 november Wordl Diabetic Day was, maar het bleek 14 november te zijn. Ik werd misleid door de Bengalese schrijfwijze. Ik vroeg aan de staf, toen de poster werd opgehangen, of het 28 november was: ja, werd instemmend geknikt, twenty eight of november. Maar nou is dat zowiezo een probleem, als ik wat vraag, herhalen ze mijn vraag, bv. do you like fish, en zeggen, yes, like fish, terwijl ze misschien helemaal niet van vis houden. Maar goed, ik had zelf ook beter even kunnen opzoeken of het wel klopte. Dus géén feestje over 14 dagen, maar doorschuiven naar volgend jaar.
Dat herinnert me aan het fenomeen uitspraak. Het is soms heel moeilijk om met de mensen hier te communiceren. Slechts weinigen hier spreken Engels. En als ze het wel doen, dan is de uitspraak vreselijk. To sars is to search, a billage is a village, bisibal is visual, een lak is een lake, afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik er echt niet meer uit kom vraag ik of ze het willen opschrijven, dan komt het aha-gevoel al wel snel. 

Goed, wat verder vandaag (na een ochtend hard werken aan een marketing-plan)... de dag waar iedereen naar uitkeek: een teamuitje naar het Safaripark hier in het district Gazipur. Iedereen had nieuwe kleren gekocht of in elk geval zijn beste aangetrokken, dames flink opgemaakt en mannen vol after shave!

Eerst iedereen lunchen met een Bengaals gerecht van het restaurant waar ze ook afhaalmaaltijden verkopen, en aangezien die ook vis verkopen noemen ze het daar Pinguïn.
Daarna met z'n twaalven in een busje, een 20 minuten durende dollemansrit naar het Bangabandhu Sheikh Mujib Safari Park.

Onderweg lekker gedold, ik heb een potje met vet op de tafel gezet en "we zijn er bijna" gezongen, tot groot plezier van iedereen. Echt een soort schoolreisje, en dat op je 70ste. Ik merk dat ze erg genieten van gekkigheid, plagerijen en grapjes, dus dat maakt het wel zo gezellig.
En ik moet zeggen, het was erg mooi daar, prachtige natuur en alle dieren een zee van ruimte. Goed te vergelijken met Safaripark de Beekse Bergen, ook een bus waarin je rond werd gereden. Maar ik heb ze maar niet verteld dat ik daar jarenlang iedere maand te vinden was met de kleinkinderen. Dat zou de pret maar bederven en ik kan heel goed net doen of het voor mij een eerste keer is!

 Het was vandaag ook de eerste keer dat het regende, jammer, maar tegelijk wel fijn dat het niet zo warm was.
Het is een goed team, dat merk je ook op zo'n middag, ze zijn zorgzaam voor elkaar maar ook kritisch als het moet.  Na een uur of twee hadden we het wel gezien en ging dezelfde horror-rit weer terug. Je moet gewoon niet kijken wat er gebeurt want je krijgt een hartwip iedere keer. 

Zoals altijd bleef iedereen nog even hangen. (normaal zijn ze tot 8 uur open). Dan gaat de deur dicht en zit ik met mijn 2 engelbewaarders lekker in ons bunkertje. Ik ga aan het werk, zij amuseren zich met niks.
Dus nadat ik aan mijn PUM report heb gewerkt snel nog even de blog schrijven en dan over een uurtje naar bed. Truste!

p.s. als het lukt nog een video met het afsluit-ritueel