Vertrek 7 november

Maandagavond 6 november wordt ik door mijn lief naar Hotel Ibis Schiphol gebracht om de volgende morgen op tijd te kunnen inchecken voor mijn vlucht naar Dhaka, Bangladesh. Eerst een tussenstop in Istanbul en dan naar Dhaka, een reis van ongeveer 18 uur totaal.
Het wordt mijn 5e missie voor de PUM (https://www.pum.nl/) en de 2e keer naar Bangladesh.
Dit keer is het een diabeteskliniek dat mijn advies en hulp vraagt. Als "senior healthcare expert" zal ik deze kliniek, die zich vooral richt op betaalbare hulp aan de allerarmste diabetespatiënten, helpen om hun deskundigheid, organisatie, kwaliteit, hygiëne en bedrijfsvoering te verbeteren waar dat nodig is. De vraagstelling is (zoals gewoonlijk bij dit soort missies) erg breed dus je weet nooit precies wat er nodig is. In twee weken tijd is het flink doorwerken om eerst mogelijke problemen in kaart te brengen, dan verbeteringen voor te stellen en waar mogelijk al te realiseren. Altijd een uitdaging.

Achtergrondinfo

Bangladesh is een arm land,waar 90 % van de bevolking onder de armoedegrens leeft.

Het land bestaat voornamelijk uit de delta van de rivieren de Ganges en Brahmaputra. Door de laaggelegen ligging aan de monding van deze rivieren zijn er vaak overstromingen in het land. 

Het is een van de dichtstbevolkte landen ter wereld, 3,5 keer Nederland, met een bevolking van 169 miljoen. De hoofdstad van het land, Dhaka is tevens de grootste stad met 15 miljoen inwoners. 

De stad is berucht om zijn verkeersinfarcten. Op straat geldt de wet van de jungle. Wie het hardst claxonneert en alle medeweggebruikers negeert, komt het snelst vooruit. Riksja's, aan alle kanten gebutste bussen - al of niet met een geit op het dak als bagage - en auto's strijden om voorrang, waarbij alle verkeersregels worden genegeerd. Het resultaat is stilstand en chaos. Levensgevaarlijk voor voetgangers.

Het gebied waar ik 3 jaar geleden een plattelandskliniek heb geadviseerd, Barisal, lag ver naar het zuiden, een hele dag rijden en varen, onder Dhaka (1). Het gebied waar ik nu naar toe ga ligt maar twee uur rijden boven Dhaka, de plaats heet Sreepur in het district Gazipur (2). Je ziet er de spoorlijn op de kaart  doorheen lopen. Eigenlijk is het meer een kruispunt van wegen dan een stad, want het behoort allemaal nog tot de agglomeratie Dhaka, dat 19 miljoen inwoners telt. 

Er is in de buurt geen hotel, geen luxe, ik zal in een kamer verblijven die in het kantoor van de kliniek ligt, geholpen door een bediende die voor mij het eten verzorgt. Er is geen douche, dus dat wordt ouderwets poetsen met een washandje en haren wassen in de wastafel. Geeft niks, een beetje afzien kan voor twee weken best. Er is in elk geval WIFI en voor mijn veiligheid is de plaatselijke politie al gewaarschuwd dat ik er verblijf! Veilig idee. Want de straat zomaar op gaan zal daar alleen onder begeleiding kunnen.

Maar ik heb DVD's bij me om na het werk te ontspannen en neem mijn bladmuziek mee van de drie koren waar ik lekker voor kan oefenen. Het is per slot van rekening geen vakantie-trip! In ruil daarvoor mag ik businessclass vliegen omdat mijn reis zo lang duurt. Dus dat scheelt!

Zodra ik ben gearriveerd houd ik jullie op de hoogte. In de mail heb ik uitgelegd dat je je kunt abonneren op nieuwe berichten, en je kunt ook reageren op de blog.