8 november gearriveerd

Na een zware reis maar prima vlucht in alle vroegte geland op Dhaka Airport. Door enige vertraging vanwege het verkeer kwam mr. Arun Basak me ophalen, nog nooit zulke mooie bloemen bij aankomst gehad! 

Het bleek weer een helse rit terug te worden door datzelfde verkeer, het schoot maar niet op. In de buurt van Gazipur, halverwege Dhaka en Sreepur, liepen duizenden mensen, vooral vrouwen in bonte kleding naar de textielfabrieken, die daar nog altijd onder mensonterende omstandigheden moeten werken. Vreemd tafereel, vrolijk vanwege de kleding maar triest vanwege de achtergrond. 

Iedereen 

stond klaar om me bij 

aankomst

in het 
Mawna 

Diabetic 

Centre te begroeten, ze hadden zelfs een spandoek opgehangen.Ik zal er maar van uit gaan dat er iets positiefs staat!

Het blijkt een piepklein 

centrum te zijn ergens in een zijstraat op de 1ste verdieping. Dus tussen het puin en de rotzooi blijken de mensen toch hun weg te kunnen vinden naar dit centrum, waar ze bijna voor niks worden geholpen. Zo'n 50 patiënten dagelijks, van 8-17 elke dag!

Hoe dat precies in elkaar zit ga ik verder uitvissen, en ook waar hij me nou precies voor heeft gevraagd.

In de tussentijd wordt ik flink in de watten gelegd. Mijn onderkomen is de kamer van mr. Arun, die omgetoverd is als guest-room. Op zich prima, want er zit een soort badkamertje naast (zonder douche en wc.papier). Maar helaas, zoals altijd, een keihard bed. Alleen een ijzeren deur scheidt me van de drukke gang, dus ik moet erg wennen aan de hoeveelheid geluid. 

Jammer dat ik niet alleen de deur uit mag, want ik zit in dit piepkleine kamertje wel een beetje opgesloten. Nou is er ook niet veel te beleven hier, behalve dat ik me aan het verkeer zou kunnen vergapen.

Ach, gewoon zorgen dat er veel te doen is, dan schieten de dagen flink op.